Όταν τα Τίρανα πιέζουν και η Αθήνα σιωπά, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο λιγότεροι Έλληνες, λιγότερη πατρίδα.
Η Βόρειος Ήπειρος δεν αδειάζει από τύχη ούτε από φυσική φθορά.
Αδειάζει γιατί δύο κέντρα εξουσίας ένα στα Τίρανα κι ένα στην Αθήνα δουλεύουν, το καθένα με τον δικό του τρόπο, για το ίδιο αποτέλεσμα να μείνουν οι Έλληνες λιγότεροι, πιο αδύναμοι, και τελικά αόρατοι.
Η Αλβανία το επιδιώκει πάση θυσία.
Δεν κρύβεται.
Καταπατά περιουσίες στα παράλια από τη Χιμάρα ως τα Εξαμίλια, με χαρτιά φτιαγμένα στα μέτρα της.
Ψηφίζει νόμους που απαλλοτριώνουν γη για ένα ευρώ το τετραγωνικό.
Κλείνει σχολεία, αλλοιώνει την ιστορία στα βιβλία, συγχωνεύει δήμους για να εξαφανίσει την ελληνική πλειοψηφία.
Κι όλα αυτά τα βαφτίζει «ανάπτυξη» και «εκσυγχρονισμό».
Η Ελλάδα, από την άλλη, δεν σηκώνει ούτε το βλέμμα.
Κρατάει το ζήτημα χαμηλά για να μη χαλάσει η εικόνα της καλής γειτονίας.
Αντί να στηρίξει την παραμονή των Ελλήνων στη γη τους, τους απορροφά εδώ, αδειάζοντας τα χωριά τους.
Διατηρεί σε θέσεις κλειδιά πρόσωπα φθαρμένα ή ελεγχόμενα, για να υπάρχει εκπροσώπηση χωρίς ενοχλήσεις.
Και όταν η Αλβανία περνά την επόμενη επίθεση, η αντίδραση περιορίζεται σε δηλώσεις ανησυχίας και μερικές φωτογραφίες επισκέψεων.
Κι εδώ βρίσκεται το πιο πικρό σημείο πόσο λυπηρό είναι για τη μητέρα πατρίδα να μην μπορεί ή να μην θέλει να ενεργοποιήσει έστω πέντε ικανούς ανθρώπους για να στηρίξουν την ελληνική μειονότητα.
Κι όμως, μιλάμε για μια πατρίδα που χτίστηκε, στερεώθηκε και ανδρώθηκε χάρη και στους Βορειοηπειρώτες ευεργέτες, οι οποίοι πρόσφεραν περιουσίες, σχολεία, νοσοκομεία και πανεπιστήμια στην Ελλάδα.
Η σιωπή και η απραξία μπροστά στον αφελληνισμό δεν είναι μόνο πολιτική αποτυχία είναι ηθική αχαριστία.
Η μέθοδος είναι απλή και κυνική.
Η Αλβανία διώχνει.
Η Ελλάδα δεν κρατά.
Κι έτσι, κάθε χρόνο που περνά, οι φωνές λιγοστεύουν, οι αυλές κλείνουν, τα σχολεία σιωπούν.
Αυτό δεν είναι εξωτερική πολιτική.
Είναι συνενοχή.
Είναι μια σιωπηρή συμφωνία η Αλβανία κερδίζει χώρο, η Ελλάδα κερδίζει ησυχία.
Μόνο που σε αυτό το παζάρι, ο χαμένος είναι πάντα ο ίδιος ο Έλληνας της Βορείου Ηπείρου.
Δεν ζητούμε λύπηση.
Δεν ζητούμε χάρες.
Ζητούμε το αυτονόητο να σταματήσει το παιχνίδι στις πλάτες μας.
Να πάψει η μειονότητα να είναι το εύκολο νόμισμα σε κάθε διπλωματική συναλλαγή.
Η Βόρειος Ήπειρος δεν είναι τουριστικό οικόπεδο.
Δεν είναι χαρτί για παζάρι.
Είναι πατρίδα.
Και η πατρίδα δεν ξεπουλιέται ούτε με νόμους, ούτε με σιωπές.
Ο αφελληνισμός της γίνεται πάση θυσία και πρέπει πάση θυσία να σταματήσει.
Κι αν η σημερινή ηγεσία στην Αθήνα δεν έχει το θάρρος να το πράξει, ας θυμάται ότι η Ιστορία δεν ξεχνά και δεν συγχωρεί.
Θα καταγραφεί όχι μόνο τι έγινε, αλλά και ποιος σιώπησε.
Και η σιωπή, όταν απέναντί σου έχεις την εξαφάνιση ενός ολόκληρου κομματιού του ελληνισμού, δεν είναι ουδετερότητα είναι συνενοχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα διαγραφούνε.