Από την Ελπίδα στη Σιωπή
Η κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία το 1991 φάνταζε σαν ξημέρωμα για τον ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Μετά από δεκαετίες σιωπής, φόβου και κρατικής απομόνωσης, ο ελληνικός πληθυσμός ανέμενε δικαίωση. Ανέμενε ότι η Ελλάδα, η ιστορική και πνευματική του πατρίδα, θα απλώσει το χέρι. Αντί γι’ αυτό, ήρθε η σιωπή. Μια σιωπή βαθιά, διαβρωτική, που με τον καιρό έγινε εγκατάλειψη. Η ελπίδα ξεθώριασε. Οι υποσχέσεις έγιναν στάχτη. Κι η κραυγή της μειονότητας ηθική, ιστορική, ανθρώπινη δεν βρήκε ποτέ αποδέκτη.
Από τον έλεγχο του καθεστώτος στον έλεγχο της "μητέρας πατρίδας"
Οι Βορειοηπειρώτες βγήκαν από το εγκλειστικό καθεστώς του Χότζα για να βρεθούν υπό μια νέα μορφή ελέγχου πιο ύπουλη, πιο υποκριτική, με ελληνική υπογραφή. Η Ελλάδα, αντί να σταθεί δίπλα τους, υιοθέτησε μια πολιτική ομηρίας. Για να υπάρξει κάποιος νόμιμα, απαιτήθηκαν δεκαετίες χαρτιών, ταπεινωτικής γραφειοκρατίας και σιωπηρής εξάρτησης. Αντί για αλληλεγγύη, υπήρξε εργαλειοποίηση. Ο Έλληνας της Βορείου Ηπείρου μετατράπηκε σε πολίτη δεύτερης ταχύτητας, χρήσιμο όσο είναι ελεγχόμενος και σιωπηλός.
Η ψήφος ως εμπόρευμα, η κοινωνία ως πελάτης
Το σύνολο των Βορειοηπειρωτών που ζει σήμερα στην Ελλάδα έχει ελληνική ιθαγένεια. Όμως για την ελληνική πολιτεία, αυτή η ιθαγένεια δεν ήταν ποτέ αμοιβαία αναγνώριση.
Ήταν συναλλαγή.
Ολόκληρη η κοινότητα χρησιμοποιήθηκε ως δεξαμενή ψήφων, με αντάλλαγμα διορισμούς, επιδόματα, θέσεις. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες φιγούρες, ανακυκλώνονται για να συντηρούν την ψευδαίσθηση εκπροσώπησης.
Η μειονότητα δεν ενισχύθηκε ευτελίστηκε.
Όταν δεν μιλάς, πεθαίνεις.
Όταν μιλάς, σε εξευτελίζουν.
Κάθε προσπάθεια αντίδρασης καταπνίγεται με πατριωτικό θέατρο.
Από τη μια οι εθνικιστικές κορόνες, από την άλλη οι διακηρύξεις του τίποτα.
Πάντα οι ίδιοι, πάντα ακίνδυνοι, πάντα συντεταγμένοι με την πολιτική της αδράνειας.
Η Ελλάδα δεν ανέχεται φωνές που εκθέτουν τη συνενοχή της.
Το μόνο που θέλει είναι σιωπή, υπακοή και εκλογική πειθαρχία.
Κάθε άλλο θεωρείται απειλή.
Κι όποιος τολμήσει να ξεχωρίσει, χλευάζεται ως "γραφικός" ή "διχαστικός".
Μια Ελλάδα που δεν έκανε αποτυχία, έκανε επιλογή.
Η ελληνική πολιτεία δεν αμέλησε απλώς τη Βόρειο Ήπειρο.
Την πούλησε.
Συνειδητά.
Πουλώντας την περιουσία των μειονοτικών για να μην ταράξει τις διμερείς σχέσεις.
Πουλώντας τις προσδοκίες των Ελλήνων της Χιμάρας, του Δελβίνου, των Ριζών, για να φανεί "ρεαλιστική". Πουλώντας τη Δικαιοσύνη, τη Μνήμη, την Τιμή ενός λαού, για να κλείσει συμφωνίες στις Βρυξέλλες.
Δεν είναι λάθος στρατηγική.
Είναι επιλογή υποταγής.
Καμία υπόθεση δεν έφτασε στην Ευρώπη
Η Ελλάδα είχε όλα τα εργαλεία διεθνείς συμβάσεις, ευρωπαϊκές δομές, θεσμικά όπλα.
Κι όμως, ποτέ δεν στήριξε συλλογικά υπόθεση της μειονότητας.
Ούτε για τις καταπατήσεις γης, ούτε για τα σχολεία που κλείνουν, ούτε για τους ναούς που ρημάζουν.
Καμία προσφυγή από το κράτος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Καμία ουσιαστική παρέμβαση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Ό,τι έγινε, έγινε από μεμονωμένους πολίτες. Η πολιτεία σώπασε.
Και η σιωπή της δεν είναι απλή αμέλεια.
Είναι πολιτική συνενοχή με τις πιο σκοτεινές δυνάμεις της αδιαφορίας.
Ο Ρόλος της Αλβανίας και η Στρατηγική της Εξαφάνισης
Η Αλβανία δεν στάθηκε ποτέ ουδέτερη απέναντι στην ελληνική μειονότητα. Αντίθετα, ακολουθεί μια στρατηγική σταθερή και μεθοδική την πλήρη ερήμωση των πατρογονικών εστιών του ελληνισμού. Όχι με πόλεμο, αλλά με μέσα ύπουλα και συστημικά.
Μέσω απαλλοτριώσεων, μέσω απόκρυψης τίτλων ιδιοκτησίας, μέσω κρατικών παραλείψεων και στοχευμένων αποκλεισμών από ευκαιρίες ανάπτυξης. Όλα αυτά συμβαίνουν μεθοδικά και πάντα με τα ίδια πρόσωπα του παρελθόντος σε θέσεις-κλειδιά.
Το ίδιο σύστημα που στήθηκε επί κομμουνισμού, απλώς άλλαξε ρούχα. Οι μηχανισμοί παραμένουν τοπικοί "παράγοντες", ελεγχόμενα συμβούλια, δήθεν μειονοτικές οργανώσεις, φωνές που δήθεν εκπροσωπούν, αλλά στην πράξη αποσυντονίζουν.
Η επιβίωση των Ελλήνων στα πάτρια εδάφη μετατρέπεται σταδιακά σε πράξη αντίστασης, γιατί το κράτος λειτουργεί ως μηχανή φθοράς αποθαρρύνει την επιστροφή, εμποδίζει την επένδυση, σαμποτάρει την παιδεία, απαξιώνει την εκκλησία.
Η Αλβανία δεν θέλει την παρουσία των Ελλήνων.
Δεν το λέει φωναχτά το εφαρμόζει σιωπηρά, επίμονα και μακροπρόθεσμα.
Η κοινότητα σε κρίση προσανατολισμού και ύπαρξης.
Οι νέες γενιές μεγαλώνουν χωρίς ρίζες.
Η πολιτεία τους προσέφερε διαβατήριο, αλλά ποτέ ταυτότητα.
Δεν ξέρουν αν ανήκουν, πού ανήκουν, γιατί ανήκουν. Οι παλιές αξίες εγκαταλείφθηκαν.
Η ιστορική μνήμη διαγράφηκε.
Κι η πολιτεία αντί να ανανεώσει τη φλόγα, φρόντισε να σβήσει τη σπίθα.
Μια κοινωνία χωρίς παιδεία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς ελπίδα είναι καταδικασμένη.
Κι αυτή η καταδίκη έγινε με ελληνική υπογραφή.
Προς όσους υπήρξαν ή παραμένουν χρήσιμοι στο αλβανικό σύστημα να θυμάστε πως η εξουσία δεν χαρίζει.
Χρησιμοποιεί και ξεφορτώνεται.
Όσοι σήμερα σιωπούν, συναινούν ή μετέχουν στα δίκτυα αποδόμησης του ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, θα έχουν αύριο την ίδια μοίρα με αυτούς που πρόδωσαν, αφωνία, απαξίωση και σβήσιμο από την ιστορία.
Η σιωπηρή συμμετοχή στην αποξήλωση του τόπου δεν είναι ουδετερότητα είναι συνενοχή.
Τι έκανε το ελληνικό κράτος για να εκπαιδεύσει τη νέα γενιά Βορειοηπειρωτών;
Τι έκανε για να διαμορφώσει στελέχη, επιστήμονες, δασκάλους, νομικούς, διπλωμάτες που θα αναλάμβαναν την ευθύνη της επόμενης μέρας;
Η Αλβανία κράτησε για δεκαετίες τους Έλληνες αγράμματους από καταναγκασμό.
Η Ελλάδα, με τη σιωπή της, τους κράτησε στο περιθώριο από αδιαφορία.
Αντί για σχέδιο ανάπτυξης, υπήρξε ψηφοθηρία.
Αντί για στήριξη θεσμών, υπήρξε βόλεμα ημετέρων. Αντί για στρατηγική, υπήρξε συμβιβασμός και φόβος.
Αυτό το πολιτικό σύστημα, που αρνείται να σηκώσει εθνικό βάρος και προτιμά την ευκολία της εγκατάλειψης, πρέπει να κριθεί και να αλλάξει.
Η Ελλάδα δεν αδιαφόρησε.
Συμμετείχε.
Δεν πρόκειται για παραμέληση.
Πρόκειται για πολιτική συνενοχή.
Η Ελλάδα δεν φέρθηκε στη Βόρειο Ήπειρο ως μητέρα. Φέρθηκε ως έμπορος.
Αντάλλαξε ένα εθνικό ζήτημα για πρόσκαιρες διπλωματικές νίκες.
Αντάλλαξε έναν λαό με λίγη ησυχία στη γειτονιά.
Αυτή δεν είναι εξωτερική πολιτική.
Είναι εθνική προδοσία με γραβάτα και υπογραφές.
Δεν ζητείται λύπηση.
Δεν ζητείται φιλανθρωπία.
Ζητείται Δικαιοσύνη.
Ζητείται αποκατάσταση.
Και πάνω απ’ όλα, ζητείται η φωνή της μειονότητας να ακουστεί, έστω και τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα διαγραφούνε.