Είναι πατρίδα που δεν διεκδικεί κι όμως διεκδικείται.
Η Βόρειος Ήπειρος δεν χάνεται από χάρτες.
Χάνεται σιωπηλά, μέρα τη μέρα, από την αδιαφορία μας, από τη λήθη, από μια κοινότητα που έπαψε να ελπίζει στον εαυτό της και απλώς περιμένει κάθε τόσο τον σωτήρα από την Ελλάδα.
Κι όμως, αυτός ο σωτήρας δεν υπάρχει.
Γιατί το ίδιο το ελληνικό κράτος έχει πάψει να ασχολείται.
Η Βόρειος Ήπειρος δεν είναι πλέον για το εθνικό κέντρο ούτε καν ζήτημα.
Είναι ένα αγκάθι που πολλοί θέλουν να θεωρείται λυμένο.
Μια ενοχλητική υπενθύμιση μιας ιστορικής εκκρεμότητας που δεν βολεύει σε συμφωνίες, ισορροπίες και διπλωματικά τραπέζια.
Όταν κάτι χάνεται ή υποχωρεί, όταν περιορίζονται δικαιώματα, όταν καταπατώνται υποδομές, θυμούνται για λίγο να φωνάξουν πατριωτικά.
Λένε πέντε εθνικιστικές κορώνες για τις κάμερες και έπειτα σιωπή.
Καμία στρατηγική.
Καμία πίεση.
Καμία θεσμική συνέχεια.
Δεν κινητοποιούνται μηχανισμοί.
Δεν κινούνται διπλωματικές πηγές.
Δεν πιέζονται διεθνείς οργανισμοί.
Και όταν οι φορείς της κοινότητας ζητούν στήριξη, η απάντηση είναι: αφού είστε διασκορπισμένοι ή ακόμα χειρότερα αποφασίστε τι θέλετε, να τελειώνουμε μ’ αυτό το θέμα.
Αυτό δεν είναι απλώς παραμέληση.
Είναι πολιτική συνενοχή στην εγκατάλειψη ενός ιστορικού τμήματος του Ελληνισμού.
Απέναντι σε αυτή την κρατική αδράνεια, η ίδια η κοινότητα δείχνει σημάδια εσωτερικής διάλυσης.
Η αλήθεια είναι πως για χρόνια περιμένει σωτήρες απ’ αλλού, αντί να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις.
Όμως η Ιστορία δεν γράφεται με αναμονή και παρακάλια.
Όπως λέει και η παροιμία, “άμα δεν κλάψει το παιδί, δεν το βυζαίνει η μάνα”.
Αν δεν διεκδικήσεις, δεν θα σε ακούσει κανείς.
Και δυστυχώς, μεγάλο μέρος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού έχει βυθιστεί σε έναν σιωπηλό συμβιβασμό.
Η γλώσσα υποχωρεί.
Η μνήμη χάνεται.
Η νέα γενιά φεύγει ή σιωπά.
Και η κοινότητα ελπίζει, μάταια, σε κάποιο χέρι από την Αθήνα που δεν θα απλωθεί ποτέ.
Γι’ αυτό γράφω.
Όχι από ρομαντισμό, ούτε από εθνικισμό.
Αλλά γιατί η σιωπή σκοτώνει.
Και η Βόρειος Ήπειρος δεν είναι ένας μύθος.
Είναι παρόν που ασφυκτιά και μέλλον που δεν σχεδιάζεται.
Αν δεν μιλήσουμε, αν δεν καταγράψουμε, αν δεν απαιτήσουμε σοβαρή εθνική πολιτική,
τότε θα γίνουμε η τελευταία γενιά που θυμάται ότι υπήρχε εκεί ένας κόσμος ελληνικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα διαγραφούνε.