Μια ματιά στην εποχή της αβεβαιότητας και της ευθύνης.

Μια ματιά στην εποχή της αβεβαιότητας και της ευθύνης

Η ελπίδα, που κάποτε φώτιζε τις μέρες μας, μοιάζει σήμερα να έχει λυγίσει. 

Οι πολιτικοί, αντί να εμπνέουν, καλλιεργούν άγχος. 

Δημιουργούν ένα μόνιμο αίσθημα ανασφάλειας που ξεπερνά τα όρια της καθημερινής δυσκολίας και φτάνει στη συλλογική υστερία.

Η απληστία για υλικά αγαθά έγινε βάρος ασήκωτο για τους πολλούς, ενώ οι λίγοι συσσωρεύουν αυτά που για άλλους είναι αδύνατα ακόμη και στη σκέψη. 

Οι έννοιες της ηθικής και των ιδανικών μοιάζουν πια ξεχασμένες, απομεινάρια παλαιών εποχών, με μοναδικούς υπερασπιστές κάποιους ρομαντικούς, που επιμένουν να πιστεύουν πως οι λέξεις οικογένεια, αξιοπρέπεια, και τιμή δεν είναι απλώς λήμματα σε ένα λεξικό.

Η παγκοσμιοποίηση, με τις υποσχέσεις της για πρόοδο και επικοινωνία, απέτυχε να ενοποιήσει. 

Αντιθέτως, άφησε πίσω της ένα χάος ταυτότητας και κοινωνική υστερία. 

Οι κοινωνίες που βίωσαν απότομη πολιτισμική μετάβαση όπως η δική μας αναζητούν ρίζες και σταθερά σημεία σε έναν κόσμο που δεν μιλά πλέον τη γλώσσα τους.

Δεν είναι, άραγε, λογικό να αναρωτηθούμε αν τα αποτελέσματα αυτής της απορρύθμισης δεν θα χτυπήσουν σύντομα και την πόρτα της ίδιας της Δύσης που την προκάλεσε; 

Ίσως η πόρτα έχει ήδη ανοίξει, και απλώς αρνούμαστε να δούμε ποιος στέκεται στο κατώφλι.

Τα ιδρύματα της ανώτατης εκπαίδευσης, άλλοτε προπύργια του ορθού λόγου, έχουν μεταμορφωθεί σε μηχανές ιδεολογικής καθυπόταξης. 

Η σκέψη δεν ενθαρρύνεται επιβλέπεται. 

Κι ο αφορισμός, αυτό το παλαιό προνόμιο των θρησκευτικών αρχών, έχει αλλάξει μορφή τώρα ασκείται με όρους επιστημονικής αυθεντίας και ανθρωπιστικού ακτιβισμού.

Η κοινωνία αναζητά λύσεις. 

Κοιτά προς την εξουσία, αναμένει αλλαγές, ελπίζει σε σωτήρες. 

Όμως τα πολιτικά τζάκια μοιάζουν σβηστά. 

Δεν θερμαίνουν πια το συλλογικό σώμα, μόνο καπνίζουν λόγια.

Σε τέτοιες εποχές, η έννοια της επιλογής αποκτά ηθικό βάρος. 

Το να επιλέγω δεν είναι δικαίωμα απλό είναι βεβαίωση ζωής. 

Είναι δήλωση συνείδησης. 

Είναι ευθύνη. 

Κάθε επιλογή μας έχει συνέπειες. 

Δεν κρινόμαστε μόνο από τους άλλους, αλλά κυρίως από τις επιλογές που κάνουμε στο σκοτάδι, όταν δεν μας βλέπει κανείς.

Αν δίνουμε δύναμη σε κάποιους να καθορίζουν τη ζωή όλων,

πρέπει πρώτα να έχουμε το θάρρος να δούμε ποιοι είμαστε εμείς που τους τη δίνουμε.

Η ιστορία δεν γράφεται με λέξεις, αλλά με βήματα.

Και το πρώτο βήμα είναι η εσωτερική αφύπνιση. 

Όχι η οργή, ούτε η καταγγελία. 

Αλλά η σιωπηλή, βαθιά κατανόηση πως αυτός ο κόσμος αλλάζει μόνο αν αλλάξουμε πρώτα εμείς.

Ιστορικά μια γενιά δημιουργεί κι η επόμενες γκρεμίζουν.

Ίσως τελικά, η ελπίδα να μη λύγισε.

Ίσως απλώς να μας περιμένει να τη σηκώσουμε ξανά.