Η κοινότητα μας αυτοαναιρείται.
Η βίαιη διακοπή από τις παραδόσεις αιώνων, καθώς και η παραποίηση του συνόλου των δημοτικών μας τραγουδιών και πολιτιστικών μας παραδόσεων από το κομμουνιστικό καθεστώς, δημιούργησε μια ασυνέχεια στις παραστάσεις και μύθους που κουβαλούσε ο λαός μας, ένα χάσμα τουλάχιστον τριών γενεών, με αποτέλεσμα η κοινότητάς μας να χάσει σημαντικό έδαφος από την ζωντάνια της. Αυτό μας οδήγησε στο σήμερα που όσοι επιθυμούν και ασχολούνται με την παράδοση να μελετήσουν και να ψάξουν αρκετά για να μπορέσουν να καλύψουν τα κενά που δημιουργήθηκαν.
Δεν είναι όμως και λίγες οι περιπτώσεις, από μερίδα της κοινότητας, που θεωρητικά κόπτεται για αυτήν αλλά συγχρόνως να αγνοεί πλήρως τις παραδόσεις και θεωρεί αυτές αντικείμενο μουσειακής γνώσης και παραδοσιακής περιέργειας.
Το ερώτημα που προκύπτει από την δημιουργηθείσα κατάσταση είναι απλό, μπορεί μία κοινότητα να υπάρξει με τέτοια συμπεριφορά απέναντι στης παραδόσεις;;;;
Η απάντηση είναι ένα κατηγορηματικό ΌΧΙ.
Δεν μπορεί να υπάρξει μία κοινότητα αν δεν μπορεί να είναι κάτι για τον εαυτό της, αν σταματά να λειτουργεί ως οντότητα.
Αυτό το «κάτι» δεν ένα απλό ζητούμενο, ούτε μια «αφομοίωση» σε ένα οποιοδήποτε νέο περιβάλλον.
Πώς όμως προσδιορίζει τον εαυτό της μία κοινότητα και με ποιους τρόπους;
Η κοινότητα μπορεί να προσδιορίζει τον εαυτό ως κάτι ξεχωριστό, να είναι αρκετά εντοπίσιμη, λεπτομερής και ικανή και να αναδείξει αυτό που λέμε κοινώς την ταυτότητα της.
Η κοινότητα δεν μπορεί να υπάρξει μόνο σαν μια συλλογή ατόμων που ζουν σε κάποια περιοχή, μιλούν την ίδια γλώσσα, τηρούν κάποιες παραδόσεις και έθιμα, όταν δεν υπακούει σε κάποιους εθιμικούς κανόνες που έρχονται από τα βάθη των προγόνων και της οικογενειακής παράδοσης, που μεταφέρονται από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά.
Τα άτομα που πιστεύουν ή ανήκουν σε μία κοινότητα, έχουν την ηθική υποχρέωση, να μετέχουν στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στις αξίες, στους μύθους, στις παραστάσεις, στις παραδόσεις και να την διαιωνίζουν.
Πράγμα που σημαίνει ότι, κάθε άτομο είναι φορέας αυτής της κοινότητας, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχική τού ύπαρξη, καθώς και για την ύπαρξη της ίδιας της κοινότητας.
Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην κοινότητα μας, πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα;
Η κρίση που βιώνουμε σήμερα σαν κοινότητα μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή μέσα από το πρίσμα της πολιτισμικής κρίσης λόγω της άγνοιας πού έχει στις παραδόσεις, παραστάσεις, μύθους κλπ και την εικόνα που σχηματίζει η ίδια για τον εαυτό της.
Έτσι η κοινότητα μας δεν μπορεί πια να αυτοτεθεί ως «κάτι», με αποτέλεσμα αυτό το οποίο αυτοπροσδιορίζεται, να ισοπεδώνεται και να αυτοαναιρείται η ίδια απ’ το τρόπο λειτουργίας της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια θα διαγραφούνε.