25 Ιουνίου κάθε πέντε χρόνια!

 

25 Ιουνίου κάθε πέντε χρόνια!

Πρίσκος

1 Ιανουαρίου 2021

Τι, και αν περάσανε τριάντα χρόνια από την πτώση, ο καθένας κουβαλά μαζί του τα όνειρα και την ξεγνοιασιά των παιδικών χρόνων στα σοκάκια του τόπου που γεννήθηκε, σε κάθε βήμα στην ζωή του.
Όμως εκείνη η κρύα νύχτα του χειμώνα που οι ορδές πήραν το δρόμο προς την ελευθερία η την γη της επαγγελίας έμελε να είναι σημαδιακή για ολόκληρες γενιές της κοινότητας μας, δυστυχώς όμως το σχολικό ημερολόγιο σταμάτησε να κάνει νέες εγγραφές στα μαθητικά μητρώα τον σχολείων.

Τελευταία εγγραφή  1992.
Τα χρόνια κύλισαν,  τα όνειρα των παιδιών που αποφοίτησαν το έτος 1987-88 από το σχολείο Θεολόγου μεγάλωσαν έγιναν μεσήλικα και περιμένουν καρτερικά τους απόφοιτους.

Μια συνάντηση κάθε πέντε χρόνια στης 25 Ιουνίου, κι όμως μέχρι σήμερα δεν τα καταφέραμε δεν έγινε ποτέ, άραγε τόσο ξένοι γίναμε;

Όχι απλώς κάποιος πρέπει να ασχοληθεί.
Το ταξίδι για την ελευθερία άλλαξε τα πάντα όχι μόνο τα όνειρα εκείνης της γενειάς αλλά ολόκληρης της περιοχής.

…..
Ως πότε αχ κι ως πότε όχ κι ως πότε κασαβέτι
κι ως πότε θα με τυραγνάς, μωρ’ έρημο μου ντέρτι;

Όταν συναντώ ανθρώπους από το τόπο μου, νιώθεις ότι το ρολόι σταμάτησε το χειμώνα του 91′.
Συζητώντας μαζί τους αισθάνεσαι ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό, ότι έχει άλλο βάρος αυτός ο τόπος για αυτούς.

Ελάχιστες είναι οι συζητήσεις πέραν του τόπου τους λες και σταμάτησε το μυαλό τους να καταγράφει όλες αυτές της στιγμές που περάσαν τα τελευταία χρόνια στην ζωή τους στην << δημοκρατία >> .
Λες και η ζωής τους σταμάτησε τότε που ξεριζώθηκαν από το τόπο τους και περιμένουν με αγωνία να βρουν την ευκαιρία να τον επισκεφτούν.
Τι κρίμα Θεέ μου.
Πώς κατάφεραν να καταστρέψουν τα όνειρα ολόκληρων γενεών και ξερίζωσαν κάθε ίχνος ζωής από την αγαπημένη μου πατρίδα;
Πως χώρισαν έτσι τους ανθρώπους, τα παιδιά από την μάνα, πως ξερίζωσαν τον κοινωνικό ιστό μιας ολόκληρης κοινότητας.

Πως να κλείσουν οι πληγές που κουβαλούν.