Όταν το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής.

 Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο οι αναμνήσεις μας θα γίνονται πιο έντονες. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στείλατε Σήμερα στις 8:58 μ.μ.

Αφορμή μια φωτογραφία που έτυχε να μου στείλει κάποιος φίλος.

Με την απορία αν γνωρίζω ποιος είναι στην φωτογραφία. 

Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο οι αναμνήσεις μας γίνονται πίο έντονες. 

Σε περιπτώσεις ανθρώπων που βρίσκονται μακριά από την γενέθλια γη, ειδικά όσοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στα χωριά οι σκηνές και τα γεγονότα των παιδικών χρόνων, σε συναντήσεις με συντοπίτες οι συμμαθητές, συνομήλικους, χωριανούς έρχονται αυτόματα στο προσκήνιο.

Είναι τόσο βαθιές οι ρίζες για το τόπο που μεγαλώνει κανείς, λες και ο τόπος που γεννήθηκε ο καθένα μας είναι το κέντρο της γης.

Το μυαλό χαρτογραφεί τόσο καλά τα γεγονότα των παιδικών χρόνων, που σε κάθε εικόνα η λέξη από την εποχή εκείνη αυτομάτως έρχονται στο μπροστινό μέρος του μυαλού μας, καλύπτοντας οποιαδήποτε άλλη πληροφορία λες καί υπάρχει ένα κενό, έτσι το συναίσθημα επιβάλλεται και κυριαρχεί το μυαλό μας. 

Μήπως φταίει το γεγονός ότι οι άνθρωποι πάψαμε να ασχολούμαστε με τον εαυτό μας και κλείστηκε ο καθένας στο καβούκι του, με αποτέλεσμα το μυαλό μας να λειτουργεί αντίστροφα; 

Μήπως σε όλο αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή ξεχάσαμε από που προέρχεται ο καθένας μας; 

Το καλύτερο δίδαγμα υπάρχει στην ιστορία μας, ο Οδυσσέας ο οποίος για την επιστροφή στην Ιθάκη πάλεψε με όλα τα θηρία και κατάφερε να φθάσει στο τόπο του. 

Μήπως επειδή χαθήκαμε μέσα στο πλήθος νομίζουμε ότι δεν μας γνωρίζει κανείς; 

Ευτυχώς όταν αποχωρεί κάνεις από το πλήθος και πάει σπίτι του όπου και αν βρίσκετε όταν κλείνει η πόρτα μένει γυμνός ο βασιλιάς; 

Η γύμνια του κάθε ανθρώπου φαίνεται από το τόπο του, και εμείς δυστυχώς είμαστε γυμνοί. 

Μήπως ήρθε η στιγμή να αλλάξουμε λίγο το τρόπο σκέψης μας ξεκινώντας ο καθένας μας από τον εαυτό του, γιατί όλα στο μυαλό μας είναι; 

Ας κάνουμε το βήμα πλέον έχουμε την εμπειρία και την δυνατότητα με την εξέλιξη της τεχνολογίας η οποία μας βοηθάει να προχωρήσουμε. 

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, αν βάλουμε στόχο να βάλει ο καθένας μας ενα λιθαράκι στο τόπο του σίγουρα τότε θα είμαστε καλύτερα και ποίο γεμάτοι ψυχικά, πνευματικά και οικονομικά σαν άνθρωποι. 

Και ο τόπος μας θα αλλάξει, γιατί κανείς δεν μπορεί να αλλάξει αυτά που επιθυμούμε εμείς να γίνουν. Αν ο καθένας μας βάλει το δικό του λιθαράκι ο τόπος μας θα είναι και βιώσιμος και θα μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου στο τόπο σου. 

Η Ήπειρος έχει πληρώσει το τίμημα της ξενιτιάς για πολλούς αιώνες, για αυτό στην παράδοση τα ήθη και έθιμα μας το τραγούδι της ξενιτιάς έχει μια ιδιαίτερη αναφορά, αν όμως μελετήσουμε σε βάθος χρόνου θα δούμε ότι το πρόβλημα αυτό το συναντούμε κυρίως με την έλευση της Οθωμανικής κυριαρχίας. 

Σήμερα που έχουμε όλα τα εχέγγυα αντί να ξοδεύει κανείς τα πιο δημιουργικά χρόνια σαν ξένος, μήπως είναι προτιμότερο να δημιουργήσει στο τόπο του; 

Την ανάπτυξη όλοι την θέλουν μην έχουμε αυταπάτες φέρνει πλούτο και κέρδος για τους κυβερνώντες. 

Όσο εμείς θα είμαστε μακριά τόσο ο τόπος θα μαραζώνει, όπως και εμείς που είμαστε μακριά τής, ξέρεις οι ρίζες είναι εκεί πότισμα θέλουν για να καρποφορήσουν.