Γύμνια

Αποφεύγω τους χώρους που πέφτουν οι προβολείς.

Είναι τόσο δυνατό το φως, που φαίνεται η γύμνια των ψυχών. 

Βλέπεις κάτι μικρές σκιές, 

χωρίς ανθρώπινες αισθήσεις.

Αλλάζεις θέση στον ορίζοντα, 

και συνεχίζεις το ταξίδι.

Μόνο παράξενα κουτιά βλέπεις, ούτε δέντρα ούτε πουλιά.

......

Μαύρος ο δρόμος σαν τις ψυχές σκέφτηκε περπατώντας.

Ένιωσε χαρά βλέποντας την πλατεία, περίμενε να ακούσει ήχους από παιδικές φωνές. 

Μάταια, είχαν κλειστεί στα ερμητικά κουτάκια.

Γυρίζει το χέρι στο ρολόϊ, 

η ώρα έλεγε οκτώ, ήταν ώρα που έβγαιναν τα φαντάσματα για κυνήγι.

Χαμένα μέσα στην απληστία, 

με γυαλιστερά παπούτσια και μασκαρεμένα πρόσωπα,  

σαν τις όψεις από τα τετράγωνα κουτάκια της πόλης, αλλά κόκκινα, μπεζ και άλλα σαν το καρναβάλι της Σαρακοστής.

Έμεινα παιδί στα πενήντα σκέφτηκε, αναζητώντας ακόμη εκείνο το δρόμο που κατοικούν ανθρώποι.