Χαιρέτα μου το πλάτανο.

Τέτοια εποχή είναι πολύ όμορφα να βρίσκεσαι στην Μάλτσιανη. Άνοιξη και είναι αδύνατο να μείνεις σπίτι χωρίς να περπατήσεις λίγο στο χωριό. Καθώς περπατούσα στο Μαγγανάρι ερχόταν τα αρώματα από τα λουλούδια της άνοιξης από το φασκόμηλο η ασφακίδη, ασφάκες και άλλα, βλέποντας τον ήλιο που έλαμπε γύρω μου, το τοπίο έμοιαζε μαγικό, κοιτώντας τα δέντρα το βλέμμα έμεινε στην βελανιδιά, έμοιαζε σαν ζωντανό γλυπτό. Πίο πέρα οι ελιές, οι αγριελιές, αμυγδαλές και λίγα μικρά πλατάνια. Σταμάτησα λίγο στην αιωνόβια ελιά στην πηγή στους Ευαγγελάτος, κάθησα λίγο να απολαύσω την σκιά της από της ακτίνες του ήλιου. Εικόνες ήρθαν αμέσως στο μυαλό μου, εδώ καθόμασταν παιδιά όταν επιστρεφαμε από το σχολείο για να πιούμε νερό να ξεδιψάσουμε και ξεκουραστούμε. Σκέφτηκα πόσα λίγα γνωρίζω για της ελιές, βελανιδιές, αμυγδαλιές; Ποιος τα φύτεψε; Πόσα χρόνια πριν τα φύτεψε αφού είναι τόσο μεγάλα; Αναρωτιόμουν λες και απευθυνόμουν κάπου. Συνέχισα το περπάτημα μέσα από τα χωράφια στα περιβόλια προς το χωριό, έχουν μείνει λίγες ελιές και αμυγδαλές πλέον, αλλιώς τα θυμόμουν όταν ήμουν παιδί. Φτάνοντας μπροστά στην εκκλησία, ο πλάτανος κάλυπτε με την σκιά του το δρόμο, λίγο πίο πάνω στέκεται επιβλητικά ο πλάτανος στην πηγή της Μαργάρος, τον κοιτούσα κάτω από την σκιά του άλλου πλάτανου εδώ που ήταν το σχολείο. Ένιωθα δέος που τον παρακολουθούσα, τεράστιος, προσπαθούσα να υπολογίσω το ύψος να είναι πενήντα η εξήντα μέτρα, μπορεί και περισσότερο. Τα κλαδιά του απλώνονται σε τεράστια επιφάνεια, ο κορμός του χρειάζεται πέντε άτομα να τον αγκαλιάσουν. Προσπάθησα να θυμηθώ την ιστορία που αφηγούνταν οι παλιοί αλλά δεν τα κατάφερα. Προχώρησα έφθασα στο πλάτανο, ήπια λίγο νερό από την Μαργάρο και κάθησα κάτω από την σκιά του. Αναρωτιόμουν μα ποιος να τον φύτεψε; Να είναι τόσο μεγάλος πριν πόσα χρόνια τον φύτεψαν; Αν μπορούσε να μιλήσει να διηγηθεί την ιστορία του, πολύ θα ήθελα να την μάθω. Έχει δει τόσα πολλά, έχει ακούσει πράγματα και πράγματα. Σκέφτηκα πως για να μπορέσω να ακούσω την ιστορία του, πρέπει να είμαι ήρεμος. Να μην τρέχω όλη την ημέρα και να κλέβω λίγο χρόνο από της δουλειές μου και να έρχομαι μια βόλτα στο χωριό, να ηρεμεί λίγο η ψυχή και να φορτίζει μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθώ στο χωριό. Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις που ήρθαν στο μυαλό μου. Παρατηρώντας πόσο χοντρός είναι ο κορμός και πόσο έχει αλλάξει όταν ήμασταν στο χωριό, αυτόματα άρχισαν να περνούν εικόνες εκείνης της εποχής από μπροστά μου. Ο τοίχος της στέρνας καθόμασταν που παίζαμε σκάκι η ντάμα, οι ρίζες που παίζανε χαρτιά, το αυλάκι με το νερό που περνούσε από κάτω, περνούσαν σαν ταινία μπροστά μου. Σήμερα είναι διαφορετικό το τοπίο, ο τοίχος της στέρνας έχει γκρεμιστεί, από κάτω φτιάξανε τοιχίο, οι ρίζες δεν φαίνονται. Κοιτώντας το με απορία λες και θέλει να κρύψει την δική μας ασχήμια από όλα αυτά που άκουσε τόσα χρόνια, και θέλει να τα κρατήσει κρυφά μαζί με την ιστορία που κουβαλάει, από εμάς που φύγαμε και τον παρατήσαμε μέχρι να επιστρέψουμε ξανά να μας τα διηγηθεί. Αχ και να μιλούσαν αυτά τα αιωνόβια δέντρα πόσα πολλά θα μας έλεγαν για την ιστορία αυτού του τόπου, πέρασαν τόσοι και τόσοι, μα κανείς δεν τα πείραξε. Τα χρόνια της δικτατορίας του προλεταριάτου δυστυχώς κατάστρεψαν τα πάντα. Δεν άφησαν πλατάνι για πλατάνι, και δέντρο για δέντρο σε όλους τους λάκκους, στο Ριζοράδη, στην Γρούζα, στην Βίτσα, στο Κουκούλιο, δεν άφησαν αγριελιά για αγριελιά, θυμάμαι κάτι θεόρατες αιωνόβιες στα Βατσάρια, στο Ξερόφλιακο, στην Παναγίτσα στο Μοναστήρι, στον Αεΐ Γιώρη. Αναρωτιέμαι τι λύσσα ήταν αυτή που δεν είχαν αφήσει τίποτα όρθιο από το οικοσύστημα της περιοχής, δεν μπορώ να κατανοήσω το κάψιμο τον λιβαδιών που πίστευαν και συνεχίζουν ότι κάνει καλό στην κτηνοτροφία, και πράγμα που συνεχίζει ακόμα σήμερα από κάτι αδαείς αγύρτες. Λίγη ξεκούραση κάτω από την σκιά του Πλατάνα λειτουργεί σαν βάλσαμο για την ψυχή όλων εμάς που μεγαλώσαμε σε αυτό το τόπο. Οι σκέψεις διαδέχονταν η μια την άλλη, άραγε ο τόπος φταίει που έφυγαν όλοι και δεν μπορούσαν οι άνθρωποι να μείνουν η το καθεστώς κατέστρεψε το τόπο και υποχρέωσε τον κόσμο να φύγει να σωθεί απ'αυτό;;; Το χωριό είναι φτιαγμένο σε μια υπέροχη τοποθεσία με πολύ καλο κλίμα, με άφθονα νερά, σε ιδανικό υψόμετρο για φρουτοκαλλιέργεια, ελιές, κηπευτικά για τα πάντα. Ιδανικό κλίμα χειμώνα καλοκαίρι για ποιοτική ζωή. Σκεφτόμουν τι έφταιγε πίο πολύ από τα δύο βασικά ερωτήματα. Μετά από αρκετή ώρα ήρθε στο μυαλό μου η φράση, " Χαιρετα μου το πλάτανο" που νομίζω στην περίπτωση μας ταιριάζει απόλυτα. Την παραπάνω φράση την χρησιμοποιούμε για πράγματα που δεν πρόκειται να γίνουν, και περιέχει την ειρωνεία ως κύρια ερμηνεία, για αυτό και ανέφερα ότι μας ταιριάζει. Ανήκω σε μια γενιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό, έφυγε στα είκοσι της για την γη της "επαγγελίας", όμως οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων που στιγματίζουν το κάθε άνθρωπο είναι εκεί, με της όποιες δυσκολίες και παρατράγουδα εκείνης της εποχής, πράγμα που ο άνθρωπος δεν παύει ποτέ να ονειρεύεται το τόπο που γεννήθηκε. Πάντα το μυαλό και οι σκέψεις θα περιστρέφονται γύρω από το χωριό, εύχομαι και ελπίζω η γενιά αυτή να συντηρήσει αυτές τις εικόνες που κουβαλάει, μαζί με το σπίτι στο χωριό. Είμαστε η γενιά που δεν ξεχνάμε αλλά προχωράμε βήμα βήμα στην ζωή, όλα εξαρτώνται από εμάς, ας μην αφήσουμε τις αναμνήσεις μας σε εκείνους που κατάφεραν να μας διώξουν από τα παιδικά όνειρα.